Ik heb er lang over nagedacht of ik dit op mijn blog wilde zetten, maar heb besloten om het toch te doen. Wellicht heeft iemand in dezelfde of vergelijkbare situatie er ook nog wat aan.
Kanker = Kut
door Marcia Hamelijnck
Ik belde onlangs naar mijn accountant om iets te vragen over mijn hypotheekrenteaftrek.
“Hey, Marcia! Hoe is ‘t?” vraagt hij.
Ik: “Uhm….nou, wel goed eigenlijk, maar toch ook weer niet helemaal. Ik heb kanker.”
Hij: “KUT!” En daar kon ik hem geen ongelijk in geven. Kanker is inderdaad behoorlijk kut.
De afgelopen tijd heb ik aan heel veel mensen moeten vertellen dat ik één van de “ongelukkigen” ben die de diagnose darmkanker heeft gekregen. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik me helemaal niet ongelukkig voel. Oké, op het moment dat ik dit typ ben ik kotsmisselijk van de chemopillen en heb ik een smaak in mijn mond alsof ik net op een oude natte pleister heb zitten kauwen. Niet dat ik ooit echt een oude natte pleister in mijn mond heb gehad, maar ik kan me voorstellen dat die zo smaakt; een wrange rubbersmaak vermengd met zo'n metalige smaak van bloed. Wat een feest! Wat ik ook eet of drink, die ranzige smaak blijft hardnekkig in mijn mond aanwezig. Niet weg te krijgen, als een vervelende zatlap die me al lallend op een carnavalskraker probeert te versieren in de kroeg waar ik in eerste instantie al niet heen wilde gaan, maar toch ben beland omdat de rest van ons gezelschap echt meent dat dit “the place te be” is tijdens het jaarlijks terugkerende Brabantse spektakel. Ga weg!!! Maar ondanks de bijkomende ongemakken ben ik nog steeds een blij en gelukkig mens. Ik geniet nog elke dag met volle teugen van mijn kleine druifje van 15 maanden, die als een soort Duracell konijntje onvermoeibaar de hele dag rondwandelt, danst, zingt en op de bank springt. En mijn lief….*zucht*….ik houd zo ontzettend veel van mijn liefjanus, Dirk. Hij is er, zoals een liefhebbende echtgenoot betaamt, altijd voor me. We genieten samen van alle mooie dingen om ons heen en we lachen nog steeds net zo veel en zo hard als voor dat we een vaste klantenkaart van het ziekenhuis kregen. Ze zouden trouwens airmiles moeten geven op bestraling! Dan kan ik over 5 weken genoeg kaartjes voor de Efteling bestellen om met de hele familie plus aanhang eens even flink rond te tollen in de kookpotten van Monsieur Canibale. “Kan ik mijn ponsplaatje koppelen aan mijn airmileskaart?”. Dus over het algemeen kan ik het allemaal heel goed relativeren en “in het nu leven” (en niet alleen omdat het in is om “in het nu” te leven). En als ik even een minder moment heb, dan zorgt Dirk dat ik me weer herinner wie ik ben en wat ik kan.
Ik kan namelijk zelf kiezen hoe ik me voel. Dus dat is wat ik doe. Ik leef vandaag en ga me niet druk maken om het verleden of de toekomst. Ik kan nu (dus in het heden) mijn gedachten sturen en daarmee bepalen hoe ik me voel en ik verbaas me er over hoe makkelijk dat is. Je hoeft alleen te kiezen en te doen. Soms sta ik er zelf van te kijken hoe rustig ik onder deze omstandigheden ben. Ben ik bang? Nee. Ben ik boos omdat ik kanker heb? Nee, ook niet. Ik ben ook niet erg verdrietig, voel me niet schuldig of teleurgesteld. Niet dat ik een gevoelloze robot ben. Op het moment dat ik net te horen kreeg dat ik kanker had, heb ik echt wel even mijn eigen doodskist voorbij zien komen in mijn hoofd. Je gaat dan aan hele rare dingen denken. Flarden van beelden over wat er in de toekomst zal gebeuren. Van de foto die op mijn bidprentje prijkt tot een vreemde vrouw die in een huiselijke setting een kus krijgt van mijn man, terwijl mijn kind lachend op haar schoot zit. Je haalt je in 10 minuten van alles in je hoofd. Gelukkig heb ik mezelf weer snel bij elkaar kunnen rapen, met hulp van Dirk. Team! :-) Het was mij al heel snel duidelijk dat het geen zin heeft om in dit soort denkbeelden te blijven hangen en ik heb meteen gekozen om dat vooral niet te doen. Ik kies er voor om Marcia te blijven en niet de kankerpatiënt te worden. Ik ben Marcia en HEB kanker, maar ik weiger om een kankerpatiënt te zijn. Ik ga ook niet vechten tegen de kanker, want dat vind ik op één of andere manier heel vreemd en onnatuurlijk. Die tumor heb ik om één of andere reden gekregen en het hebben van kanker hoort blijkbaar bij mijn ervaringenpakket in dit leven. So be it! Ik heb me er bij neergelegd dat ik hier mee om moet gaan. En ik vind het prima. Ik kies er ook voor om deze ervaring te gebruiken om rijker te worden en dan uiteraard niet in de materiële zin van het woord. Wat deze ervaring mij uiteindelijk gaat opleveren is me nog niet geheel duidelijk, maar ik vertrouw erop dat de betekenis op een gegeven moment wel komt bovendrijven. En tot die tijd geniet ik gewoon van wat er op mijn pad komt. Wie doet er mee?
Love,
Marcia
